Het kweken van glaskikkers is uitdagend maar mogelijk als men de natuurlijke omstandigheden zorgvuldig imiteert. In het wild planten deze kikkers zich voort tijdens het natte seizoen, wanneer regenval frequent is en voedsel overvloedig. Om dit in gevangenschap te stimuleren, verhogen kwekers doorgaans de sproeifrequentie en -duur gedurende een bepaalde periode, waarbij ook de nachttemperatuur een fractie wordt verlaagd. Deze combinatie – veel nevel, iets koelere nachten en een constante beschikbaarheid van water – fungeert als signaal voor de dieren dat het “regenseizoen” is aangebroken. Tijdens deze periode kiezen de mannetjes een territorium, meestal de onderzijde van een groot blad dat boven het water hangt, en beginnen met roepen om vrouwtjes te lokken. De roep van een La Palma glaskikker is zacht en hoog – vaak omschreven als een subtiel “piepende” toon die doet denken aan een klein vogeltje. Een bereidwillig vrouwtje zal reageren op de roep en het mannetje opzoeken. Vervolgens vindt de amplexus (paringsomarming) plaats op het uitgekozen blad. Het vrouwtje zet na bevruchting een plakkaat van kleverige eitjes af aan de onderkant van het blad; een legsel bestaat doorgaans uit circa 20 tot 30 doorschijnende eitjes. Zodra de eitjes zijn afgezet, verlaat het vrouwtje het broedsel en neemt het mannetje de rol van oppasser op zich. Bij de La Palma glaskikker is broedzorg door het mannetje sterk ontwikkeld: hij blijft overdag bij het eipakket, vaak op of vlak naast de eieren geklemd aan de bladonderzijde. Zo beschermt hij de embryo’s tegen predatoren (zoals hongerige insecten) en tegen uitdroging. Mannelijke glaskikkers zijn waargenomen terwijl ze hun lichaam vochtig houden en zelfs urineren op het legsel om de eieren gehydrateerd te houden. Bovendien zal het mannetje ’s nachts regelmatig terugkeren naar hetzelfde blad om eventueel nog meer vrouwtjes aan te trekken voor extra legsels; in het wild kunnen tot wel zes of zeven legsels op één blad onder de hoede van één mannetje worden aangetroffen. Na ongeveer 10 tot 14 dagen ontwikkelen de embryo’s zich tot kikkervisjes (de exacte duur hangt af van de temperatuur en vochtigheid). Wanneer de larven rijp zijn om uit het ei te breken, glijden of vallen ze van het blad af rechtstreeks het water in onder hen. Op dit moment is het cruciaal dat er in het terrarium een geschikt waterreservoir aanwezig is onder het blad – vandaar het belang van een strategisch geplaatste waterpartij in de inrichting. De kikkervisjes van H. valerioi zijn typische stroombewoners: ze hebben baat bij schoon, zuurstofrijk water met een lichte stroming. Een zacht filtertje of een druppelende waterval in het kweekaquarium kan dit nabootsen, al moet de stroming niet zo sterk zijn dat de kleintjes uitgeput raken. Wat voeding betreft, zijn de larven voornamelijk herbivoor/detritivoor. In hun natuurlijke omgeving schrapen ze algen en bacteriële biofilm van bladeren en stenen in het water. In het terrarium kunnen ze overleven op de microscopische algen en wieren die zich vanzelf in een ingerichte waterpartij vormen, aangevuld met organisch materiaal zoals afgevallen bladeren. Veel hobbykwekers ondersteunen de groei van de kikkervisjes echter extra door fijngewreven visvoer (bijvoorbeeld spirulinavlokken of speciaal kikkervissenvoer) toe te dienen. Dit kan eenvoudig door een klein beetje voer in het water te laten zinken op een plek waar de larven zich ophouden, meestal tegen de randen of op de bodem. Let op dat men niet overvoerd: voerresten die gaan rotten kunnen de waterkwaliteit snel verslechteren. De ontwikkeling van kikkervis tot kikkerling vraagt geduld. Het kan enkele maanden tot wel een half jaar (en in koelere omstandigheden soms bijna een jaar) duren voordat de larven volledig zijn metamorfoseerd tot kleine glaskikkers. Gedurende deze periode is een strikte waterhygiëne van groot belang. Voer een regelmatige waterverversing uit (bijvoorbeeld wekelijks 10–20% van het water verversen met water van gelijke temperatuur) om afvalstoffen af te voeren, en controleer het water op temperatuur, pH en ammoniak/nitraatwaarden indien mogelijk. Een lage populatiedichtheid per waterreservoir helpt ook om de waterkwaliteit stabiel te houden; bij grote aantallen kikkervisjes kan men overwegen ze op te splitsen in meerdere bakjes om vervuiling te spreiden. Zodra de kikkervisjes beginnen te metamorfoseren – je ziet dan achterpootjes verschijnen en de staart korter worden – is het tijd om de jonge kikkertjes een uitweg uit het water te bieden. Plaats bijvoorbeeld schuine stukjes kurk, drijfplantjes of vochtig keukenpapier half in het water, zodat de kikkervisjes aan land kunnen kruipen zodra ze hun metamorfose voltooien. De nieuwgemetamorfoseerde glaskikkertjes zijn piepklein en extreem kwetsbaar. Het is verstandig ze over te plaatsen naar een apart opgroeiterrarium dat voldoet aan dezelfde eisen van hoge luchtvochtigheid en veilige schuilplaatsen. Dit opkweekterrarium kan eenvoudig zijn: een plastic faunabak of klein terrarium ingericht met vochtig papier of mos als bodem, wat klimtakjes en een paar brede bladeren om op te zitten. De jonge kikkertjes beginnen al snel te jagen op kleine prooidiertjes en moeten dagelijks of om de dag gevoerd worden met minuscule insecten – vaak zijn springstaartjes en pas uitgekomen fruitvliegjes (D. melanogaster) geschikt als startvoeding. Ook nu blijft hygiëne belangrijk: verwijder niet opgegeten voedseldiertjes om te voorkomen dat ze aan de kikkertjes knagen of ziekten introduceren, en zorg voor voldoende ventilatie om schimmel te voorkomen.